يعني واقعا كار ما ايراني‌ها فقط شده توجيه؛ توجيه اشتباهاتي كه مرتكب مي‌شيم و به هيچ وجه من‌الوجوه حاضر نيستيم اون‌ها رو بپذيريم و يا به خاطرشون از كسي عذرخواهي كنيم. خيلي كم مي‌بينيم كه يكي از ما با شجاعت اعتراف كنه كه كارش نادرست بوده، تقصير رو به گردن بگيره و مسئوليت اشتباهاتش رو بپذيره. يكي نيست بگه بابا به جاي اين همه وقت گذاشتن و توضيحات مفصل و توجيه كردن، يك كلمه بگو اشتباه كردم و تاوانش رو هم بپرداز. چند روز پيش رفتم توي يك فروشگاه زنجيره‌اي و قيمت يك كالايي رو 8000 تومان ديدم. بعد از خريد ديدم توي فاكتور، 9200 تومان درج شده كه آقاي مسئول وقتي با اعتراض من روبرو شد شروع كرد به توضيح دادن فرايند قيمت‌گذاري و نصب و تغيير اتيكت‌ها و اين كه فاصله بين اعلام قيمت‌هاي جديد و تغيير اتيكت، حدود يك ساعت هست و توي اين يك ساعت فلان ميشه و بهمان ميشه و هزار تا آسمون و ريسمون. من هم گفتم آقا جان چرا توجيه مي كني، اين‌ها كه به من مشتري مربوط نميشه؛ يك كلام قبول كن كه كارت ناقصه و سعي كن دنبال اين باشي كه دفعه ديگه چنين مشتري ناراضي نداشته باشي و عيب كارت رو برطرف كني، نه اين كه وقت خودت و ما رو بگيري و فقط اشتباهاتت رو توجيه كني! واقعا قبول اشتباه اينقدر سخته و اينقدر شهامت و جسارت مي‌خواد؟