" گير بازار "

با اين كه تقريبا همه ما موقع گرفتن گواهينامه رانندگي، حداقل يك بار آيين نامه رانندگي رو خوانده‌ايم و ميدانيم كه روي خط عابر پياده، حق تقدم عبور با پياده هاست، اما ظاهرا دانستن قانون براي ما ايراني ها كافي نيست و براي اجراي آن حتما بايد يك ضمانت اجرايي بيروني مثل جريمه  پيش‌بيني شده باشد؛ در حالي كه اين ضمانت اجرايي در بسياري از كشورها بويژه كشورهاي متمدن، فرهنگ، عادت و خصلت قانون‌پذيري به جاي قانون گريزي است. در هر كشوري كه وارد ميشوي (اين «هر» از اون «هر» هاي اغراق بود)، به محض قدم گذاشتن روي خط عابر، راننده ها چند متر مانده به خط كشي توقف مي كنند اما در كشور ما كه اتفاقا داعيه تمدن كهن و اخلاق و چه و چه هميشه به راه است، اين كار نوعي بلاهت تلقي مي شود. كافي است براي يك عابر حتي زن و بچه و مسن، ترمز كني و اجازه عبور بدهي، خودرو پشت سري اعتراض مي كند كه چرا ايستادي و انگار تازه راننده شده اي و الخ.

واقعا نمي دانم چرا بعضي از ما اينقدر ظاهرمان با باطن‌مان فرق دارد: در ظاهر چاكر و نوكر ديگران هستيم و مدام قربان صدقه‌ همه مي رويم اما وقتي زمان عمل فرا مي رسد (مثل همين نمونه كوچك يعني خط عابر پياده و مثال هاي بيشمار ديگر مثل نحوه رانندگي مان)، به هيچ كس رحم نمي كنيم و فقط خودمان و منافع شخصي‌مان را مي بينيم. كاري نداريم كه چه بر سر ديگران مي آيد و آيا آن عابر روي خط مخصوص خودش از ماشين ما ترسيد ويا رنجور شد يا نه؛ اصلا از نظر ما ترسيدن كه اشكالي ندارد و تازه براي فرد مورد نظر خيلي هم خوب است چون جلوي بسياري از حوادث را هم مي گيرد!!

حرف دل زياد است عزيزان و مجال و حوصله هايمان، كوتاه. . . .